Ik ben zo enorm moe!
Ik ben moe.
Mega moe… ik kan niet meer en toch blijf ik gaan…
Slapen doe ik amper, zo onrustig is mijn hoofd. Van alles flitst er voorbij als ik mijn ogen sluit. En dat start direct weer als ik een beetje wakker word.
Elke dag weer sta ik op, kijk ik liever maar niet in de spiegel, breng ik de kinderen naar school en ren ik daarna direct door naar mijn werk (waar ik dan maar nét op tijd aan kom en de meeste dagen ook direct voor de klas moet).
In de middag ren ik vanuit mijn werk direct weer naar het schoolplein om de kinderen op te halen. Het is fijn dat mijn werktijden zijn aangepast. Maar het maakt het wel onrustig en er is geen enkele tijd voor mezelf.
De kinderen gaan naar een clubje, spelen bij vriendjes of moeten naar een therapeut.
Intussen doe ik (met of zonder kinderen) snel boodschappen, haal ik hen weer op en ga ik koken.
Regelmatig komen er vriendjes mee naar ons huis. Dan is er soms even tijd voor een kop thee terwijl de kinderen spelen. Als er tenminste niet nog een was gedaan moet worden of er nog een klusje ligt te wachten op me.
Als de kinderen in bed liggen word het rustig in huis. Maar ook dan geen relaxtijd. Want er moeten stukken aangeleverd worden voor de rechtbank, mijn ex-man wacht nog op antwoord op een mail of SMS, ik moet een mediation sessie voorbereiden, ik moet vaste woonruimte zoeken omdat deze woning binnenkort niet meer beschikbaar is én mijn post ligt nog ongeopend op tafel.
Intussen komt mijn dochter twee maal haar bed uit en leg ik haar weer terug. Zij slaapt ook niet goed helaas.
Natuurlijk is een dergelijk schema niet gezond.
Maar ik heb geen tijd om er over na te denken. De trein dendert door.
Ik negeer mijn angst en het onveilige gevoel.
De belofte dat me iets aangedaan zal worden zit sterk verankerd in mijn lijf. Ik ben alert want ik moet mijn kinderen beschermen, maar kan amper nog nadenken over wat dan ook.
Telkens weer til ik mezelf naar een hoger level om alles aan te kunnen en vol te houden.
Opgeven is geen optie.
Niet zeuren en doorgaan!
Ik ben continu op de vlucht voor gevaar. Vol van adrenaline.
En ik signaleer het zelf amper meer.
Als ik het zou voelen zou ik het niet kunnen volhouden.
Als ik eindelijk alles weg leg en naar bed wil, breek ik.
Ik zak op de grond en huil. Ik kán niet meer. Ik ben zo moe! Ik wil zo graag rust.
Maar het lijkt nog erg ver weg. Als het ooit gaat komen.
Na een kwartier zo gezeten te hebben raap ik mezelf bij elkaar en sta ik op.
Ik moet naar bed.
Proberen te slapen.
Want morgen is er weer zo’n dag…
Mijn laatste blogberichten
Vind je het fijn om meer van me te lezen?
Lees dan gerust verder!
Miranda Siebel in de Libelle
Hoe herken je een manipulatieve partner? Een relatiedeskundige vertelt.
Toch zijn er signalen om op te letten, zowel aan het begin van een relatie als wanneer je er al middenin zit. Miranda Siebel zat zelf in een relatie met zo’n manipulatieve partner, maar helpt als therapeut nu anderen die in dezelfde situatie zitten.
Heb jij ook PTSS?
PTSS hebben is geen pretje. Ik weet het. Maar de PTSS zelf is het probleem niet. Wat je hebt meegemaakt voordat je de PTSS kreeg, is het probleem.
Verborgen narcisme herkennen kan lastig zijn
Waarom doet hij thuis anders tegen jou dan buitenshuis? Ligt dat misschien aan jou? Als je dat al denkt, kan het heel goed zijn dat de narcist je dit bevestigt. Sowieso komt het heel veel voor dat vrouwen die te maken hebben gehad met narcistische mishandeling, het idee krijgen dat er iets mis is met hen.
Herken je dit?
Herken je jezelf in deze blog of heb je er iets aan gehad?
Laat het me dan vooral hieronder in de reacties even weten!
Het is fijn om zulke reacties te lezen.