Je voelt mega goed aan hoe anderen zich voelen en past je graag aan aan hun wensen en verlangens. Dat doe je bijna automatisch. En als je lastig kunt ‘lezen’ wat iemand vindt of wil, dan maakt dat je onrustig.

Op de vraag “Wat wil jij?” of “Wat vind jij fijn?” heb je niet echt een antwoord. Je bent al zo lang niet meer met jezelf bezig geweest dat je amper nog weet wat je wilt en wie je bent.

Je vind het erg fijn om te horen dat de ander je lief vindt of dat je iets goed gedaan hebt. Die bevestiging heb je nodig. Zonder dat blijf je aan jezelf twijfelen of jezelf verwijten dat je iets niet goed genoeg gedaan hebt. Je voelt je ook vaak schuldig tegenover anderen. Over wie je bent en wat je doet. Of niet doet. Je komt tekort, bent te weinig attent en liefdevol of lastig.

Je voelt regelmatig paniek of angst. Het raast door je lijf. Overweldigt je. Soms gebeurt dit zelfs wanneer er iets fijns gebeurt. En rustig slapen is geen vanzelfsprekendheid.

Eigenlijk ben je heel positief ingesteld, je ziet het mooie in andere mensen en je hebt veel voor anderen over. Je baalt ervan dat je nu zo zwaar op de hand en negatief bent. Daar wil je vanaf!

Dag en nacht piekeren en twijfelen put je alleen maar meer uit en lost uiteindelijk niets op.

Sterker nog, de kans dat je je baan kwijt raakt wordt realistischer als je niets doet.

En omdat je vanuit deze toestand over het algemeen niet de meest handige besluiten neemt, kan het ook veel negatieve effecten hebben op een eventuele scheiding (als die nog loopt) en de omgangsregeling voor de kinderen. Niet zelden gaat ook ouderverstoting spelen in zo’n situatie.

De relaties met vrienden en familieleden komen onder druk te staan, doordat jouw communicatie vanwege deze toestand best destructief kan zijn. Zonder dat je het zelf doorhebt.

Als je bang bent alleen achter te blijven of afgewezen te worden, dan ben je hiernaar flink op weg wanneer je dit niet NU omdraait…