Je wordt bespeeld!

Een ex die je blijft mailen en blijft smeken om terug te komen… veel van de leden van mijn Community ‘Leven na geweld’ hebben hiermee te maken (gehad). Sommigen gaan daadwerkelijk terug. Soms meerdere keren. Ikzelf heb dat ook een keer gedaan.

Er was intussen al jaren sprake van kindermishandeling in ons gezin en ik had alles geprobeerd, maar het stopte niet. Het was 2010 en ik vluchtte met onze twee kinderen, omdat hulpverleners een familiedrama vreesden als ik mijn man zou duidelijk maken dat ons huwelijk écht zou stoppen. Ik had al meerdere keren besproken met hem dat ik wilde scheiden, omdat ik alleen dan de kinderen veilig kon houden. Hij veegde het telkens aan de kant, zei dat ik mijn mond moest houden en ging zelfs een feestje plannen waarvoor hij onze vrienden en familie opgewekt ging uitnodigen. Ik mocht het niet forceren van de hulpverleners, want dat zou gevaarlijk kunnen worden.

Vier dagen na mijn vlucht nam ik weer contact op met mijn man. We moesten elkaar gaan spreken, want de kinderen moesten terug naar school en er moest van alles in gang gezet gaan worden voor de scheiding. We spraken af in een bos (geen idee waarom en dom natuurlijk als er veiligheidsissues zijn 😊).

Tijdens de wandeling was mijn man in tranen. Hij begreep het allemaal, zou aan zichzelf gaan werken en wilde graag dat we het nog eens zouden proberen. Ik kende deze emotie niet van hem en voelde vreugde. Want ik had jaren gehoopt op inzicht bij hem en nu was dat er plotseling. Ik wilde geen scheiding en geen gedoe. Dus ik was opgelucht.

Drie dagen na onze terugkeer ging het al mis 😥. Mijn man reageerde te heftig op onze zoon en ik herinnerde hem er aan dat dit niet meer zou gebeuren. Onze kinderen zouden veilig zijn thuis. Hij draaide zich naar me om en keek me streng aan: “Jij hoeft mij niet te vertellen wat ik moet doen!” zei hij. “Ik kan doen wat ik wil. Het is nooit zo erg als wat jij mij hebt aangedaan!” Waarop hij verder ging om onze zoon van 7 te vertellen wat een minkukel hij was.

Ik stond perplex… waar was die man uit het bos? Ik had hem echt geloofd. Het berouw, de spijt. Was dat een act geweest?

Een jaar later en intussen elders wonend met mijn kinderen, was ik er aan gewend. Ik kreeg een stroom aan mails en sms-berichten. De ene was woedend, de andere smekend. Dan was het weer meelevend en de volgende stond vol met eisen en soms zelfs een dreigement. Hij switchte steeds van de ene naar de andere emotie.

Intussen weet ik dat dit veel voorkomt. Als de ene manier van benaderen niet het beoogde effect heeft, wordt gewoon een andere manier geprobeerd.

Niet zelden wordt deze wisselvalligheid als zeer intimiderend ervaren. En onbetrouwbaar: waar is hij toe in staat als hij op deze warrige manier met me communiceert? Het maakt slachtoffers onrustig en angstig en daarmee heeft de (ex)partner nog steeds mega veel grip op je. En dat is nu net de bedoeling. Je wordt bespeeld en laat je nog steeds bespelen.

Moedig zijn die slachtoffers die dit gaan beseffen en die dit durven stoppen. Bijvoorbeeld door de (ex)partner te blokkeren, zodat er geen mails en berichten meer gestuurd kunnen worden. En dat is echt moedig, want door dergelijke kanalen te sluiten, heb je ook geen inzage meer in hoe iemand denkt. Kon je tot nu toe nog lezen wat iemand wellicht van plan was, nu moet je dat maar afwachten. Soms is het bestookt blijven worden minder eng dan blokkeren. Toch heeft het geen zin het door te laten gaan… want wanneer stopt het dan? Tot waar ga je verder? Uiteindelijk moet je toch een keer stoppen…

En dan zeg ik: liever vroeg dan laat. Want hoe meer van dergelijke taal je hoort, hoe vaker dit jouw energie bij je weg trekt. Energie die je keihard nodig hebt om te herstellen van alles wat je hebt doorgemaakt.

En je hoeft het niet abrupt te doen. Liever niet. Slimmer is het om eerst een plan te maken, waardoor je weet dat je veilig zult zijn mocht je (ex)partner andere manieren gaan zoeken om je alsnog te intimideren.