Als er één ding is waar ik spijt van heb…

Als er één ding is waar ik spijt van heb, dan is het dat ik mijn kinderen anderhalf jaar lang heb gedwongen naar hun vader te gaan, terwijl ze niet meer wilden. Ze gingen voorafgaand aan de bezoeken steeds lastiger gedrag vertonen en gaven duidelijk dat ze de omgang onprettig vonden. Papa bleef maar over mij, hun moeder praten. Volgens hem vertelde ik hen verkeerde dingen over hem. Wat hij maar bleef herhalen ook al zei mijn zoontje telkens dat mama dat niet deed. Dat hij telkens op hen in probeerde te praten, maakte dat deze kinderen niet meer naar hun vader toe wilden.

Maar… ik wilde koste wat kost aan de betrokken hulpverlening laten zien dat ik begreep dat een kind beide ouders nodig had. Dat ik meewerkte. In de hoop dat ik de kinderen op die manier veilig kon houden en dat er niet besloten zou worden dat ze vaker en zonder begeleiding naar vader zouden moeten gaan. Omdat dat duidelijk nog geen prettige omgeving was.

Ik handelde niet in het belang van mijn kinderen maar uit angst. Ik was bang voor de consequenties wanneer ik zou zeggen ‘genoeg geweest, we stoppen hiermee’.

Hulpverlening had sowieso niet de intentie dat laatste te besluiten, zo leek het. Ook al lapte vader in totaal al vijf jaren alle afspraken aan zijn laars en werden grenzen regelmatig overschreden. Hij werd er op gewezen maar kreeg telkens weer een kans… En dus moesten de kinderen steeds opnieuw en uiteindelijk dus tegen hun zin en met veel angst naar hun vader. Jong als ze waren.

De hulpverlening vond een oplossing. Punt was namelijk dat vader niet leek te kunnen veranderen. Dus moesten de kinderen in behandeling zodat zij konden leren om duidelijker communiceren. Ze zouden vader dan kunnen wijzen op zijn grensoverschrijdend gedrag en hem kunnen corrigeren. Misschien dat de omgang dan door kon blijven gaan…

Ik heb hen naar die behandeling gebracht, net als naar de omgang… telkens weer… Het geeft me nu rillingen.

Dit was en is niet oké! Een kind van 8 jaar oud die moest leren wat ik als volwassene zelfs nog lastig vind: feedback geven aan een volwassene met als doel dat hij zijn gedrag zou aanpassen.

De verantwoordelijkheid werd bij de kinderen gelegd… En ik nam die van mij onvoldoende.

Het schuldgevoel is intussen verdwenen. Vanuit de persoon die ik toen was, begrijp ik dit. Ik kan compassie voelen voor mezelf. Toch vind ik het belangrijk dit te delen. Omdat ik zie dat nog te vaak de belangen van de kinderen niet voorop staan, terwijl wel wordt gedaan of dat zo is. En daarmee beschadigen we kinderen meer in plaats van dat we hen helpen.

Een moeder zoals ik destijds, is bang voor de consequenties, probeert te redden wat er te redden valt maar voelt zich ook heel klein. Belangrijk dat dat gezien wordt en dat zij wordt versterkt door de hulpverlening.

Hoe steviger ik werd, hoe beter ik voor mijn kinderen kon zorgen. En zij zijn het belangrijkste!