“Wat ben jij een moedige vrouw!”
Ik ben weg gegaan uit een ongezonde relatie samen met twee kleine kinderen.
Ik heb weer een leven opgebouwd na veel sh*t te hebben opgeruimd.
En ja, ik durf daar over te spreken…
Dát vindt men moedig.
“Wat ben jij een moedige vrouw” zei iemand tegen me na een lezing.
Ik hoor het vaker. In verschillende varianten. En ik vind het lief, maar voor mij klopt het niet.
Ik ben weg gegaan uit een ongezonde relatie samen met twee kleine kinderen.
Ik heb weer een leven opgebouwd na veel sh*t te hebben opgeruimd.
En ja, ik durf daar over te spreken…
Dát vindt men moedig.
En hoe lief ik deze waardering ook vind, ik voelde me weinig moedig destijds. Integendeel.
Toen ik vluchtte was ik enkel bang en voelde ik me vaak een klein angstig meisje wat het liefst bij moeder op schoot zou weg kruipen.
En tijdens het weer opbouwen van mijn leven was ik nog steeds bang en vaak ook doodmoe.
En ook nu als ik over die tijd spreek vind ik mezelf niet moedig. Ik deel gewoon mijn verhaal. Een rauw verhaal.
Weet je wanneer ik mezelf wél moedig vind?
Op het moment dat ik mijn eigen demonen in de ogen kijk.
Want dat is voor mij de echte uitdaging. Ikzelf.
Ik ben 16 jaar in een ongezonde relatie gebleven. Ik heb die relatie zelf gekozen. Waarom?
Dat gaat over mij, niet over mijn partner.
En dát is wat pas echt duidelijk wordt nádat je je leven weer op de rit hebt. Als iedereen denkt dat het nu goed gaat. Het is de rauwe werkelijkheid. De reden waarom alles is gegaan zoals het is gegaan. Waarom dit kon gebeuren…
Je kunt het pas aankijken als je daar klaar voor bent. Als je het aan kunt.
Als er alweer enige zekerheid is en wat vertrouwen. En rust om te gaan durven voelen.
En juist dat vraagt zoveel moed.
In die periode waarin het psychische geweld plaats vond, de periode waarin mijn kinderen werden mishandeld was mijn gevoel uit. Ik voelde bijna niets.
Dat was vele malen makkelijker dan voelen!
En dan heb ik het nog niet over het echt kiezen voor het voelen van de pijn.
De pijn die er de oorzaak van was dat ik deze partner koos destijds. En dat ik bleef.
Ook in de periode waarin ik mijn leven weer opbouwde (en dat was een heftige tijd) deed mijn gevoel nog amper mee. Voelend had ik het niet gekund. Al die rechtszaken, de onzekerheid over huisvesting, de afspraken met Jeugdzorg en de Kinderbescherming, enzovoort.
Nu, jaren later, voel ik wel.
En ik kan je niet uitleggen hoe moedig het is voor iemand die jaren lang niet gevoeld heeft (puur om zichzelf te beschermen) om het voelen toe te laten.
Het is overweldigend en vooral ook eng. Het hele lichaam schreeuwt regelmatig ‘gevaar’ en in het begin schakelde ik dan als vanzelf weer terug in niet voelen. Tot mijn grote frustratie omdat ik de knop naar weer wel voelen niet kon vinden. En niet voelen betekent ook meteen niet ontspannen. Vréselijk vond ik dat! Op het moment dat je ontspanning eindelijk hebt gevoeld wil je er meer van maar om dat te krijgen kom je jezelf keihard tegen. Keer na keer na keer.
De oorsprong van alles ligt vaak in de kindertijd
In mijn geval heb ik mezelf toen al aangeleerd me aan te passen aan anderen en ik luisterde al vanaf zeer jong niet meer naar mijn eigen intuïtie.
Ik was amper een echt persoontje, gedroeg me zoals ik dacht dat ik me moest gedragen volgens anderen en peilde continu of anderen naar me keken en wat ze vonden.
Eigenheid? Zeer weinig.
Geloof me, het vraagt veel moed om dat als volwassene alsnog te gaan ontwikkelen.
Ik was ook zo, maar het kán echt wél anders!
Zoals je ziet praat ik in mijn blog de verleden tijd.
Natuurlijk heb ik nog steeds wel mijn uitdagingen, ik ben ook maar een mens. 😉
Maar gelukkig ligt dit alles voor mij in het verleden en ben ik er bovenuit gegroeid.
Het is mijn missie om zo veel mogelijk vrouwen te ondersteunen ditzelfde te doen. Voor zichzelf én voor het effect op eventuele kinderen. Hoe eerder de cirkel stopt hoe beter!
Dus ben jij zo’n vrouw en wil je net als ik hier doorheen groeien? Maak dan even een afspraak met me, ik spreek je graag!
Maak nu direct een afspraak.
Het is gratis.
Mijn laatste blogberichten
Vind je het fijn om meer van me te lezen?
Lees dan gerust verder!
Hoe herstel ik na huiselijk geweld?
Je hebt partnergeweld meegemaakt. Of je kinderen zijn mishandeld voor je partner. Of jijzelf als kind. Dat is allemaal huiselijk geweld. En dat is heftig. Het huiselijk geweld kan lichamelijk zijn geweest en wellicht seksueel maar het kan ook enkel emotioneel geweld zijn geweest (vernedering, manipulatie, verbale agressie, bedreigingen, enzovoort).
Je omgeving beseft vaak niet hoeveel impact het heeft.
Narcistische mishandeling
Als je een relatie hebt met iemand, heb je zelf niet in de gaten dat je te maken hebt met iemand met narcistisch gedrag. Dat is niet iets waar je bewust voor kiest, zeker niet als je weet dat dit je compleet als persoon kan vernietigen.
Klinkt zwaar? Is het ook!
Ik was (en ben) geen zielig vrouwtje!
Buitenstaanders lijken nog wel eens te denken dat slachtoffers van huiselijk geweld zielige, afhankelijke en zwakke mensen zijn. Die je zo omblaast en waaraan je van verre al ziet: dat is een fragiel type.
Dat klopt niet! Huiselijk geweld komt overal voor. Het speelt ook bij hoogopgeleide vrouwen, zoals ik. En ook bij leidinggevenden, zoals ik destijds was.
Herken je dit?
Herken je jezelf in deze blog of heb je er iets aan gehad?
Laat het me dan vooral hieronder in de reacties even weten!
Het is fijn om zulke reacties te lezen.