Nu is het mijn tijd!

Het was maandag, de week was net begonnen maar ik pakte op mijn werk mijn spullen bij elkaar. Ik zou hier voorlopig niet meer komen. Ik voelde het zeer sterk.

Mijn ogen deden het weer maar vandaag waren ze al meerdere keren letterlijk uit gegaan. Ik sprak met dubbele tong. Toch voelde ik geen paniek. Ik voelde eerder rust en misschien zelfs wel opluchting. Ik had geen dokter nodig voor deze diagnose. Afgelopen week had ik het rustig aan gedaan en mijn klachten werden alleen maar erger. Ik kon het niet meer ontwijken. Een burn-out.

Toen ik met mijn man in de auto terug naar huis reed voelde ik heel helder: “dit is het! Nu is het míjn tijd!”. Niemand zou mij meer in de weg staan. Ik zou eventueel ontslag nemen als ik nu niet de ruimte kreeg van mijn baas om echt herstellen.

Ik voelde me niet langer geleefd. Ik voelde: vanaf nu ben ik in charge! Dat ik dit zo sterk geloofde, verbaasde me. Ik voelde me sterk, terwijl mijn lichaam op dit moment extreem zwak was.

Thuisgekomen stapte ik in mijn bed en ik sliep. Eindelijk sliep ik, na zo lang slecht geslapen te hebben. Het was rustig in mijn hoofd. Het was mijn tijd!

De zoektocht naar mezelf begon

Nu ik ziek thuis was stelde mij leidinggevende mij de vraag van welke werkzaamheden ik energie kreeg. Dát werk mocht ik dan weer als eerste gaan doen tijdens mijn re-integratie. Erg lief en meedenkend natuurlijk maar ik had geen idee. Echt geen idee. Net zo min wist ik wat ik lekker vond of leuk vond.

Ik was bijna geheel verdwenen eigenlijk, zo voelde het. Er was amper eigenheid meer over, ik had eigenlijk amper meer naar mezelf gekeken jaren lang, behalve dan met een kritische blik.
Ik moest mezelf weer helemaal gaan ontdekken. Een enorme confrontatie was dit, maar wel het begin van de weg omhoog.

Voelen deed ik amper meer. Ik voelde bijvoorbeeld niet wanneer ik naar de WC moest, dat deed ik intussen op de klok omdat ik er achter was gekomen dat ik soms een hele dag vergat te plassen. Bij de tandarts had ik geen verdoving nodig, ik voelde simpelweg niets.
Totaal gedistantieerd was ik van mijn gevoel.

Na mijn scheiding had ik al wel veel aan mezelf gewerkt en waren er al veel zaken aangepakt, maar toch voelde ik, acht jaar na mijn vlucht, nog bitter weinig. Het constant doorgaan terwijl dat eigenlijk niet kon, was daar de oorzaak van. Voelen zou immers direct duidelijk hebben gemaakt dat het doorgaan moest stoppen en dát was geen optie.

Waarom maar blijven doorgaan?

Stoppen zou hebben betekend dat er ruimte kwam om te voelen. En ik wilde zo graag voelen, waarom stopte ik dan niet met doorgaan?
Ik kan een aantal redenen bedenken, misschien herken je er een aantal:

• angst dat grote gevoelens me zouden overspoelen;
• verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef;
• anderen krijgen er last van als ik iets niet meer doe;
• anderen hebben het ook druk;
• ik mag niet zeuren;
• ik overdrijf;
• eerst nog even dit doen en dan neem ik rust…

Kortom: al deze gedachten in mijn hoofd bepaalden mijn drive om door te gaan. En dat was zéér ongezond.

Waarom is dit zo belangrijk?

Soms is het leven net een snel razende trein. Als je niet heel goed oplet heb je zomaar veel gemist van het landschap, maar ook van de mensen om je heen. Ikzelf heb twintig jaar het leven niet echt beleefd. Dat komt nooit meer terug.

Lukt het jou om je vooral bezig te houden met wat je écht belangrijk vindt?
Of ben je vooral bezig met van alles wat er dagelijks op je af komt?
Word je geleefd of leef je? Voel je? Beleef je? Ervaar je?

Als je leeft en voelt, in het hier-en-nu bent, dan voel je je zeer waarschijnlijk regelmatig relaxt, kun je trots zijn en geluk voelen.

Als je je gevoel serieus neemt gaat dat vaak gepaard met vertrouwen en durf je dingen aan te pakken die je graag zou willen aanpakken. Gewoon omdat je denkt dat het je wel gaat lukken. Vanuit ontspanning en rust, met een fijne nachtrust tot gevolg. En een gezonde leefstijl lukt dan ook vaak vrij makkelijk.

Heb je dat niet? Is het leven een strijd en word je geleefd door wat anderen doen of laten? Word een groot deel van je leven, zoals bij mij, vooral bepaald door je verleden of zijn er andere redenen waardoor je amper echt aanwezig bent in het heden? Omdat het altijd druk is bijvoorbeeld of omdat anderen je aandacht afleiden van jezelf.

Wat nou als je dood gaat? Ja sorry, niet zo’n sexy onderwerp. Maar stel nou dat je vandaag te horen krijgt dat morgen je laatste dag is. Heb je dan geleefd zoals je zou willen? Ben je dan geweest wie je wilde zijn? Of ben jij je hele leven alleen maar bezig geweest om te worden wie je wilt zijn maar werd je het nooit?

En wat betekent dit dan? Ga je hiermee door? Of ga je dat vanaf nu anders doen?
Kies jij voor “Vanaf nu is het mijn tijd?”

“Ik kan dat niet kiezen want…”

Geloof me, ik herken het als je dit denkt. Ik had wel driehonderd redenen om niet voor mezelf te kiezen. Ik kon geen tijd voor mezelf maken want… dat kwam nu niet uit, ik moest eerst nog…vul maar in.
Of ik kon geen extra aandacht aan mezelf gaan besteden, want dat zou ten koste gaan van mijn nieuwe huwelijk. En mijn man had al zoveel met me doorstaan de laatste jaren.

Wat je ook bedenkt, niets blijft uiteindelijk overeind, het is enkel een excuus. En dat excuus klopt van geen kanten. Ik haal ze allemaal onderuit. Daag me gerust uit als je wilt.
Want er is geen reden om niet voldoende aandacht aan jezelf te geven. Geen enkele!
Waarom niet? Omdat voldoende aandacht aan jezelf altijd het beste is. Niet alleen voor jou maar ook voor de ander.

Ik vond het lastig om soms mijn man af te wijzen als hij iets samen wilde doen, omdat ik voelde dat ik even alleen iets moest ondernemen. Ik vind het nog steeds wel lastig om hem soms te vragen mij even met rust te laten en me niet te storen bij mijn bezigheden. Omdat ik dat nodig heb.
Maar doordat ik dat ben gaan doen, doordat ik mezelf eindelijk voldoende aandacht ben gaan geven, mezelf belangrijk maak en ben gaan voelen, ben ik nu een veel leukere echtgenote en moeder.
Ik ben relaxt, schiet veel sneller in de lach, ben veel minder vaak geïrriteerd en pak huishoudelijke zaken sneller en met een glimlach aan.

Mijn man moest er wel aan wennen, absoluut. Het vroeg best even iets van hem. Zeker toen ik mijn grenzen ging voelen en hem soms ook op zijn gedrag ging wijzen. Maar in een liefdevolle relatie is die ruimte er en hoe gaaf was het voor hem om te zien dat ik van een grauw uitziend langs hem rennende vrouw nu werd tot een zichzelf mooi aankledende, zelfbewuste en vrolijke vrouw waar hij trots op kon zijn?

We denken wel zo makkelijk dat we anderen sparen door geen grenzen te stellen of geen aandacht op te eisen, maar is dat wel zo? Wat heeft die ander aan die verwarde, chaotische en amper echt aanwezige partner? Weinig toch? Het is een schijnwerkelijkheid. Waarvan we eigenlijk prima weten dat het niet ideaal is maar ach, we zijn nu eenmaal gewend aan onszelf voorbij te lopen.

En dus lopen we ook voorbij aan het moment waarop we even zouden moeten stil staan en om ons heen zouden moeten kijken:
“Waar sta ik nu eigenlijk?”
“Wil ik hier staan?”
“Waar sta ik met ditzelfde gedrag over vijf jaar?”
“Hoe ziet mijn leven er dan uit over twintig jaar?”
“En wat vind ik daar van?”

Je hóéft geen keuze te maken. Alhoewel dat ook kiezen is natuurlijk.
Je kunt gewoon blijven doen wat je doet. Als dat voor jou werkt, is dat helemaal prima.

Maar als dat niet werkt… dan wordt het wel tijd voor een reflectiemomentje. Het is nooit te laat om de omslag te maken en het maakt ook niet uit hoeveel je hebt mee gemaakt. Dat zie je aan mij. Kiezen voor mezelf is het beste wat ik ooit heb kunnen doen. Het pad wat daarna volgt is super mooi. Veel mooier dan ik ooit had kunnen denken.

Als jij die keuze wilt gaan maken, als jij geraakt bent door dit artikel en je denkt “Dat zou ik ook moeten doen”… waar wacht je dan nog op? Wat houdt je tegen?

Nu is het tijd voor jou! Jij verdient het en iedereen om je heen verdient het!

En als je het samen wilt doen (geloof me de kans van slagen wordt er veel hoger door) dan loop ik dit pad graag met je mee. Op jouw manier. Want het is jouw pad.